Að gefast eða gefast ekki upp!

Einn og hálfur mánuður frá því að ég ákvað að setja stopp við sautján mánaða fráhald, þar sem ég losaði mig við ca. 29kg.

Hömluleysi í raun frá fyrsta bita þó svo að einn eða tveir dagar hafi liðið frá fyrsta sukkdegi að þeim næsta. Alltaf sú hugsun (eins og ætíð áður) á morgun byrja ég aftur. En það er ekki alveg að ganga upp.

Felur og undanskot, ótal ferðir í hinar ýmsu verslanir, heimsóknir á salerni og föt sem hlaupa í þvotti er minn veruleiki í dag.

Samt, ég er ekki ósátt. Mér líður eins og þetta sé undanfari andlegrar uppljómunar, reynslu sem á eftir að skilja mig eftir ríkari að auðmýkt og vilja til að lifa einn dag í einu í auðmýkt og fúsleika. Eða þetta gæti líka verið upphafið af hægsömum dauða í stöðugt þyngri líkama með öllum þeim sjúkdómum sem fylgja ofáti og búlemíu. Ég er að skoða þetta, bæði innanfrá og utanfrá.

Í dag er ég með magatruflanir, er á Amoxillini þar sem ég er að fá 6 Títan skrúfur í gómana á morgun. Ég veit ekki hvort niðurgangurinn stafi af kvíða eða aukaverkunum af sýklalyfinu. Ég er andlega tilbúin til að takast á við þessa aðgerð, sem tekur þrjá tíma og er að hluta sársaukafull. Aðgerð sem kemur til með að skilja mig eftir illa útlítandi eins og ég hafi lent í hræðilegum barsmíðum. Ég verð bólgin og marin í andliti. Matarlega séð er bara maukfæði framundan og ætla ég að reyna að hafa ekki sætindi í mínu maukfæði, heldur að undirbúa hina ýmsu góðu rétti lausa við sykur og einföld kolvetni.

Hér er ég 8kg þyngri eftir 6 vikna ofát og stend á krossgötum.