Aumingja apinn

Hann á ekki dagana sæla þennan daginn apagreyið. Það er enginn stuðningur af öxlinni minni í dag, sérstaklega þar sem ég í gærkveldi fór og lét særa hann í burtu. Þrátt fyrir að vera frekar tæknisinnuð og "updeituð" miðað við aldur og fyrri störf, þá heillar mig alltaf Nornaseiðurinn og dansinn, hið dulda og dulræna í veröldinni.

Þar sem ég er haldinn andlegri þráhyggju og líkamlegu óþoli gagnvart sumum matartegundum, þá verð ég að beita öðrum ráðum en þeim sem læknavísindin bjóða uppá. Til dæmis þá myndi gastric bypass (hjáveituaðgerð) ekki gagnast mér nema að ég tæki með í myndina hinn andlega þátt matarþráhyggju minnar.

Maturinn er það sem síðastliðin 28 ár hefur verið félagi minn og huggari, svo þið getið ímyndað ykkar tómleikann sem skapast þegar átpokarnir eru ekki lengur á sínum stað. Einmanaleikann þegar maginn er gargandi tómur og ekkert heitt og mjúkt sem rennur niður vélindað, í magann og svo sem róandi verkun út í blóðstreymið, en bara í stutta stund, örlitla stund áður en þörfin fyrir meira matarstöff gerir vart við sig.

Mér finnst voða asnalegt að vera haldin þráhyggju gagnvart mat. Að pukrast með það sem ég borða. Þegar aðrir fara að vera uppteknir af matarvenjum mínum (á sérstaklega við þegar samstarfsmenn verða varir við hin mörgu súkkulaðistykki og kexpakka sem ég sporðrenni), ég hreinlega skil ekki að "matarfíkn" sé raunveruleg fíkn sem herjar á fólk - HANANÚ - ég vil bara vera eðlileg og borða þegar ég er svöng.

Mig langar að blogga um eitthvað annað en mig og mat. Hvernig væri að ég færi að bögga ykkur með reynslu mína af því að fara í gegnum breytingarskeið kvenna án þess að roðna? Hvernig það er að eldast, fá hrukkur, styttast og fitna (þarna byrja ég á fitunni aftur)! Já!!!! Þetta er fasi útaf fyrir sig, tímabil sem allar konur ganga í gegnum vilji þær lifa langa ævi. Það verður víst enginn gamall án þess að líkaminn láti á sjá.

Mig langar að skoða mig eldast, finna söknuðinn eftir ungu konunni sem ekkert skildi og bara lifði. Mig langar að finna þessa gleði sem hellist yfir mann þegar sáttin er til staðar. Þegar maður einn dag í einu finnst lífið bara dásamlegt og sólarlagið það fallegasta sem til er í heiminum. Ég trúi því að þegar maður er á þeim stað þá hverfi allt sem heitir fíknir.

Æi, ég er bara að hugsa upphátt - það eru hvort eð heldur ekki margir sem lesa þessar hugrenningar mínar.