Dagur 11

Nú er vel liðið á aðra viku og ég er hér enn í fráhaldi. Það er eitt sem mér finnst svo gott, ég er ekki svöng sífellt þ.e. líkaminn. Vaninn, fíknin, púkinn situr samt þarna á öxlinni og hvíslar létt öðru hvoru... common, bara eitt stk, ein brauðsneið með miklu smjöri og osti, ein hnetusamloka, hvað er það á milli vina!? Þú getur alltaf byrjað aftur á morgun. Þessar hugsanir herja helst á mig á kvöldin og það er freistandi að láta eftir og segja sjálfum að fyrst enginn sé vakandi, bara ég og sjónvarpið eða ég og lýsing af götuljósunum þá sé allt í lagi að stöffa sig smá... svona er púkinn minn, sífellt að reyna að fá mig í darraðadans við sig.

Eitthvað eru fötin farin að sitja betur og buxnastrengurinn sker ekki alveg svona mikið inn í holdið og það segir að einhver smá grenning á sér stað. Ég las einhversstaðar að teygja væri besti vinur matarpúkans, því buxur með teygju sem gefa eftir hindra að viðkomandi "átfíkill" geri sér grein fyrir þyngdaraukningunni. Það var víst gerð vísindarannsókn á hóp fólks - þeir sem voru í fatnaði með teygjanlegu efni fitnuðu frekar en þeir sem voru í óteygjanlegum fatnaði!!! - ??? - ég held ég taki undir þetta. Þar sem ég neita mér um teygjanleg föt núna þá finn ég strax hvort fitan sé farin að angra mig og ég stoppaði í no. 42 en ekki í 46 eins og ég var í fyrir tveimur árum síðan.

Einn dagur í einu í gallabuxum og stífri skyrtu.